Nuty - są najlepszym ze zanych sposobem zapisu melodii. Określają one czas trwania dźwięku, a zapisane na pięciolinii opisują jego wysokość. Nuty zapisujemy na pięciu liniach ( licząc od dołu ) i w czterech polach między liniami ( licząc od dołu ). Jeżeli dźwięk nie mieści się w pięciolinii używamy linii dodanych dolnych lub górnych.
O tym, jaki dźwięk jest na danej linii, decyduje klucz, umieszczony na początku pięciolinii. Najpopularniejszy jest klucz wiolinowy, zwany też kluczem "g" ( początek rysowania - (q - przypomina literę "G" ). Rysowanie tego klucza zaczynamy od drugiej linii - na której dźwięk nazwano więc g . Na kolejnych, wyższych i niższych miejscach, rozmieszczone są dźwięki gamy C-dur .
Dźwięki wyższe o półton (z końcówką "-is") oznacza się krzyżykiem (#) postawionym przed nutą ; dźwięki niższe ( "-es"), - bemolem ( b ). Znak taki obowiązuje dla danej linii, lub pola, do końca taktu, albo do wystąpienia znaku kasownika ( ).
Znaki ( # , b ) napisane przy kluczu obowiązują we wszystkich oktawach i w całym utworze. Po ilości znaków przy kluczu można rozpoznać tonację utworu ( patrz rozdz 1.2 ). Na przykład, gamę D-dur zapisuje się następująco :
Aby dźwięki gitary mieściły się w granicach klucza wiolinowego, zapisuje się je o oktawę wyżej niż ich faktyczne brzmienie. Gitara transponuje zatem o oktawę, czyli osiem stopni gamy, w dół. Zaznacza się to pisząc pod kluczem cyfrę 8 . Dźwięki strun gitary notujemy więc następująco:
Rzadziej spotyka się klucz basowy, zwany też "f. Na czwartej linii ( między kropkami) znajduje się dźwięk F . Używamy go między innymi dla gitary basowej, która także transponuje o oktawę w dół. Dźwięki jej strun zapisujemy więc tak:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz